Sözün anlaminda, toplumsal bir hiciv vardir. Uyarir insanlari. Harekete geçin çagrisi yapar. Degisin, dönüsün, der.
Ülkede degisen bir seylerin olmadigini düsündügümden, “Bir arpa boyu yol almak” sözüne takildim. Cümlenin, kelimeleri üzerinde durdum. Arpayi düsündüm. Yollu düsündüm. Evet, evet… ülkenin durumunu çok iyi anlatiyor, dedim.
Kim istemez ülkesinin her anlamda iyi olmasini? Her ülke insani, güzel bir ülkede yasamak ister ve de güzel bir ülke hayalini her zaman yüreginde bir umut olarak tasir.
Tüm isteneler, umut edilenler ve geçen onca yil bizleri bir türlü ileriye tasiyamadi. Her dönem “çag atladik” artik ileri demokrasiyi yasayacagiz dediler ama degisen çokta bir sey olmadi.
Özellikle Turgut Özal döneminde degisim çokça dile getirildi. Insanlar gerçekten degistigine inandi. Uzunca bir dönem toplumda degisim psikolojisi hakim oldu.
Sonraki dönemlerde de bu degisim söylemi çokça iç politika malzemesi yapildi. Mesut Yilmaz, “Avrupa Birligi üyesi olursak çok degisecegiz” dedi ve “Bizim iktidarimiz döneminde insallah Avrupa Birligine girecegiz, sizde göreceksiniz” diyerek oy avciligina soyundu.
Sonra digerleri…
“Bir adim ileri bir adim geri” gittik, geldik.
Ne degisti?
Degisen bir sey olmadi. Hep yerimizde saydik.
O kadar zaman bosa gitti.
Sensin! Bensinle! Geldik, geçtik.
Kimsenin evrensel degerler umurunda olmadi. Kimse, at gözlüklerini çikartip, dünyaya bakma geregi duymadi.
Ülkede, dogruluk, dürüstlük, adalet, vicdan, hakkaniyet, üretkenlik vesaire gibi degerlere sahip çikilip, toplumsal uyanisin mesalesi yakilmadi. Insan haklari, çocuk haklari, demokrasi, hukuk hep söylemlerde kaldi.
Bir taraftan kanunlar kondu. Diger taraftan bildik yöntemler uygulandi.
Ülke, yillarca ayni toplumsal meselelerle ugrasti durdu.
Onca yil ülke “Bir arpa boyu yol” almadi, alamadi.