O kadar insan ölürken sadece seyreden bir insanliga lanet okuyorum. Kahrediyorum. Olmaz böyle bir sey diyorum.
21. Yüzyila yakistiramiyorum.
Izledigim görüntüleri de öyle…
Dünya hep böyle miydi?
Birileri yok edilirken birileri hep izliyor muydu?
Mesele Ortadogu oldugu için mi insanlik sessizdi?
Ortadogu kan gölü kan…
Suriye, Irak, Libya, Filistin…
Ekilen nifak tohumlari simdi meyvesini bir bir veriyor.
Mezhep kavgalari…
Ortadogu’nun her yerinde savas var.
Ölenlerin degeri rakamlar kadar!
Nasil bir insanliktir.
Müslüman kardesinin kafasini kes, kestigin basla top oyna; yaptigin bu vahseti internetten tüm dünyaya izlet.
Olacak sey degil!
Yazarken bile tüylerim diken diken oluyor. Insanligimdan utaniyorum.
Ülke savaslarinda bile bu kadar vahset olmaz. Savasin kurallari bellidir. Esirlere bile kötü muamele yapilmaz, yapilamaz. Sivillere dokunulmaz. Çocuklar, kadinlar, yaslilar masumdurlar. Her sey cephededir.
Bu vahseti Müslüman kardesine nasil yapabilirsin?
Bir insani nasil öldürebilir; kulagini koparip, burnunu nasil kesebilirsin?
Bu yasananlarin; bilimsel bir açiklamasi, dini bir gerekçesi, siyasi bir nedeni olabilir mi?
Israil Filistin’i yerle bir ediyor.
Dünya izliyor; kinama mesajlari, hamaset nutuklari, birkaç meydan mitingleri…
Ölenin öldügü kaliyor.
Bizden… Onlardan…
Nasil bir vicdandir? Suçsuz, günahsiz canlar bir bir yok edilirken bizden… Onlardan… demek.
Ölene sevinmek!
Ortadogu’ya has bir insanlik durumu olsa gerek.
Müslüman kardesi öldürüldügünde sevinen bir insanlik olabilir mi?
Dünya izliyor Ortadogu’yu, Müslümanlari...
Acimasizca öldürenleri, öldürülenleri,
Karni desilenleri, kafalari kopartilanlari…
Derisi yüzülenleri…
Yerleri gökleri saran agitlari…
Evsiz yurtsuz kalanlari…
Mültecileri…