Bu yıllarda mevsimler artık bir birbirine karışmış gibi gözükürken bizlerde gelin bir kış gününde yağmur ve karların az yağması üzerine eski yıllarda anane haline gelmiş ve de yapılmakta olan Yağmur Duasından bahsedelim. Nasıl ve nerelerde yapılırdı? sorusunu yazarak anlatmaya çalışacağım. 
İlimizde senelerdir bu yağmur duasının yapılmasında halkı ve cemaate önder olan kişiler hayatta şimdi yoklar. Pazar esnaflarından Kel Osman lakabıyla anılan Osman Babaoğlu, Kitapçı ve gazete bayii Kemal Bayat, Kömürcü Muhtar Sart, Muhtar Kemal Özmen, Ecz. Naci Özpeynirci, Tüccar Muzaffer İnekçioğlu, Tüccar Ziya Duru, helvacı Muzaffer Keçeci, Dellal Mustafa, Şambayatlı İbrahim Savran, balıkçı Selahattin Ünsoy, Esnaf Ömer Hebebci, Mehmet Arı, Abdurrahman Alanya, Terzi İbrahim Ekiz, Fırıncı Sami Çelebi, Bifa Bisküvi Yılmaz Babaoğlu, Terzi Nusret Eren, Zabıta Behçet Özkaraman, Foto Renk Mustafa Koçak (Sağ), Mustafa Aysan, Tapuçu İbrahim, Talat Duru gibi Karaman’ımızın ileri gelenleri çarşı esnafını ve mahalleleri dolaşarak para, et, yağ, bulgur ve şeker toplarlardı. 
Bunları haftanın belirli bir günü olan ekseriyetle Pazar günleri şehir mezarlığında toplanılır, bulgur pilavı pişirilir, kesilen koyunların etleri kavrulur ve helva da yapılırdı. Toplanan bu halka müftülüğün görevlendirildiği bir imam nezaretinde hafızlar, mevlithanlar katılırdı. Önce vakit namazı toplanan cemaatle birlikte kılınır arkasında ayakta eller öne doğru uzatılır ve avuç içleri yere bakmak üzere dualar edilirdi. Dualar bittikten sonra yemek dağım işine geçmeden önce mevlithanlar ve hafızlar Kur’an-ı Kerim ve ilahiler söylerlerdi. Bu işi de yine hafız hamamcı Abdurrahman Yönet ve hafız beşgeçili Mehmet Ali Koçak ve ekibi yapardı. Yemekler ve ikramlar yapıldıktan sonra kalan yemeklerde muhtarlara verilir mahallelerde ki fakirlere ikram edilirdi. Büyüklerde yağmur duası böyle olmakla beraber bunun en önemli özelliği de çocuklardı. Çocuklar bilhassa akşamları her mahalle ayrı ayrı olmak üzere bir alanda toplanırlar bir tahtadan ve ağaçtan yapılmış derme çatma üzerine yırtık elbise ve şapka giydirilmiş kukla ile kapı kapı dolaşarak ve maniler söyleyerek topladıkları bulgur, yağ ve şekerleri bir eve giderek orada pişirilerek yerlerdi. Bu dolaşma anında kimi evlerde şaka da olsa yağmur sembolizesi olarak çocukların üzerlerine ve kuklaya sular serpilirdi. 
Fazla uzatmaya gerek yok gelin şu günlerde bizlerde bu “yer gök dualarla doluyu” boşa geçirmeyelim, önderlerimiz ve liderlerimiz her zamanki gibi ananelerimiz ve göremediklerimizdir. Unutmayalım ve de unutturmayalım. Bu yağmur duaları yalnız şehir merkezinde değil bütün ova ve köylerinde de geçen yıllara gelinceye kadar yapılıyordu ki bu etkinlik Avrupa da çalışan o köyün insanları bilhassa katkılarda bulunuyordu. Bu vesile ile satırlarımla ben sivil toplum örgütlerimizi, belediyemizi, il müftülüğünü, kent konseyini ve de Kültür İl Müdürlüğümüzü bu etkinliğin icraatı içinde bulunmalarını ve de yapılandırmasını arzu etmekteyim.