Yüzyıllar geçse de makûs talih hükmünü sürdürmüş. Şehrin biraz palazlanmış esnaf ve güngörmüş aileleri 1950’li yıllardan itibaren o hiç dinmeyen tersine rüzgârlarla İstanbul başta olmak üzere bir kül gibi savrulmuş. Kendi amcalarım ve dayılarımda aynı rüzgârlara kapılmışlar.

İstanbul ne ki…

1960’lı yılların başında yaban ellerden esen batılı küffar rüzgârlar ile binlerce aile kendilerini Almanya, Hollanda dağlarında bulmuş. Aileler perem perem olmuştur.

Oysa çevresinden, ovasından, dağından Karaman merkeze gelenler şehre sığmış. Kadim sahipleri ise şehrine sığamamıştır. 2016 verilerine göre 149 bin Karamanlı başka şehirlerde yaşıyor. Yurtdışında yaşayanlar ise bundan aşağı olmasa gerek. Dolayısı ile ne nüfusumuz artmış, nede nüfuzumuz.

Farklı sebeplerle farklı şehirlere yerleşenler belki de anlaşılabilir nedenlerle: İyi ki de Karaman’dan çıkmışız. Keşke bunu daha önce yapsaymışız, noktasına gelmişler.

Bu şehrin bestekâr-güftekarı Gündoğdu Duran mesken tuttuğu İstanbul’da yaşlanmış. Bestekâr ve icracı Ekrem Güyer daha Karamanlıyla tanışmadan 30’lu yaşlarda dünyaya el sallayıp gitmiştir.

Şehrin sivrilmiş, biraz isim yapmış futbolcusu, misal: İzzet Kaylı ve Çağlayan Derebaşı Göztepe’nin, Tayyar İmançer Ankara Gençlerbirliği’nin, İstanbullu lakaplı Mustafa Kutum Sakaryaspor’un, Bilge Tarhan İstanbulspor’un, Kazım Nas Trabzonspor’un, Mustafa Eraydın ve Abdülkadir Çiftçi Konyaspor’un, Önder Turacı Fenerbahçe’nin, Sertan Eser Beşiktaş’ın formalarını terletmiştir. Günümüzde Karaman Belediyespor’un Teknik Direktörü futbolculuğunda Karamanspor’dan başka Adana Demirspor ve Konyaspor’da top koşturmuş. Göztepe’de antrenörlük yapmış.

Giden gidene…

Bu isimlerle elbette gurur duyuyoruz. Fakat sorun: Bugün Bölgesel Amatör Küme’ye kadar düşen Karamanspor neden toplama bir takım. Neden ilk 11’e Karaman’ın en fazla bir çocuğu girebiliyor.

Herkes giderde Muammer Baran amcamız durur mu? O da çıktığı Karaman Lisesi ve Kız Enstitüsü’nün bahçe duvarlarından inmiş şehrin göbeğindeki Cumhuriyet Parkı ve İsmet Paşa Caddesinden ıssızlıklara çekip gitmiştir. Kalabalıklarda Karamanlı ile iç içe hayatın içinde yaşamaya alışık bilge insan istemeden gönderildiği inlerin-cinlerin top oynadığı yerde yalnızlık çekiyor. Zaten sıcak bir gün görmediği yalan dünyada olduğu gibi, kar kış kıyamette soğuktan donuyor. Gidin görün Karamanlılar. Gidin görün Muammer Baran’ı Sevenler Grubu. Gidin görün sayın yetkililer. Amcamız bırakıp geldiğimiz münzevi köşede inanın hiç mutlu değil. İnanmazsanız kendisine sorun.

Bir aslan Mustafam türküsüne bile sahip olamamışız. O da gitmiş Konya’lara yerleşmiş. Konyalı olarak anılır olmuş.

Ülkemizde ve ülke dışında isim yapmış doktorlarımız dönüp Karaman’a bakmadıkları gibi doğduğu yerde hekimlik yapanlara da insanımız gerekli alakayı göstermemiştir. Akademisyenlerimizin durumu yine aynıdır. Bu noktada suç, şehrin sosyo-ekonomik alt yapısındaki büyük eksikliklerde yatıyor.

Siyasette bakan, milletvekili ve belediye başkanları çok da anlaşılamayan gerekçelerle merkezden değil çevre mahfillerden tercih ediliyor. Elbette hepimiz bu bölgenin insanıyız ve buna hakkımız var. Ama asıl sorun: Yerel siyaset arenasında 40 yıldır mücadele eden bir Alaaddin Işık bir İsmet Hatipoğlu neden teveccüh görmez.

Garaman Garaman illere yaran Bana yaraman…

İrtibat: 0 532 335 03 90