13 Ocak 2012 Cuma günü 88 yillik ömrü büyük mücadelelerle geçmis Türklük dünyasinin tevatür efsanesi dinlenmeye çekildi. Son nefesinde bile gösterdigi “Kibris bagimsiz bir Cumhuriyettir” direnci, özgürlük mücadelesi verenlere en yüksek mertebeden örnek teskil edecek mahiyettedir. Ruhen aramizdadir.

Karaman tarih boyunca bagrindan çok önemli sahsiyetler çikarmistir. Bunlardan biri de atalarindan dolayi Karamanli olan Rauf Denktas’tir. Böylesi Allahin lütfü liderler çok yetismiyor. Yetisse bile, her liderden de devlet adami olmuyor.

Yukarida söyledigim ayni arzu, Zeki Müren, Baris Manço ve Cem Karaca göçüp gittiginde de depresmisti. Kimilerine tuhaf gelebilir ama kendimi Zeki’ye, Baris’a ve Cem’e hep borçlu hissederim. Çünkü onlarin müzigini bizim kusak 40 yildir büyük bir istahla içer gibi tüketti. Ölüler dirileri hala besliyor. Söyledikleri ile duygulandik, sevdik, donandik, hayata hazirlandik. Bundan daha büyük istifade olabilir mi? Iste böylesi günlerde depresen arzum, kendilerine olan büyük borcumun küçük bir kismini ödeyebilmek adina bir firsatti kuskusuz. Kimin kimden önce gidecegi belli olmaz ama yarin Erkin Koray konu oldugunda da ayni duygulari yasayacagim kesin.

Basa dönerek, biraz isin kolayina kaçarak sunu rahatlikla söyleyebilirim. Eger baska bir Ahmet Misirlioglu olsa idim, katilma durumunda olsa idim; Denktas’i ugurlama törenine Karamanliyi temsilen Karamanlilarla kosa kosa giderdim. Hem bunu bir vazife addederdim. Hatta Karamanoglu Mehmetbey’in, Yunus’un yattigi, Atatürk’ün ve Mevlana’nin kokusunun sindigi bir kavanoz Karaman topragini mezarina serpmeden de kendimi alamazdim.

Elimize mi yapisirdi sanki…

Sen bize bakma Koca Reis… Gelmis say bizi…