Birinci Dünya Savaşı sonrasında; Osmanlı, Avusturya-Macaristan, Rus ve Alman İmparatorlukları ve hanedanlıkları, tarihte yerlerini alırken; bu imparatorlukların egemenlik kurdukları coğrafyalarda ulus devletler oluşmuştur.
İkinci Dünya Savaşı’ndan sora bu kez Uzak Asya ve Afrika’daki toplumlar, emperyalizme karşı mücadelelerini kazanarak, ulus devletlerini kurdular, rejim olarak da, ekseninde uzlaşma olan demokrasiyi uygulamaya başladılar. Süreç içinde demokrasi, katılımcı demokrasi durumuna dönüştü.
Ülkemizde demokrasi zaman zaman kesintiye uğramışsa da, parlamenter yapı altında topallayarak günümüze kadar gelmiş, günümüzde ise yeni bir tartışmanın konusu olmuştur. Tartışmalar, parlamenter demokrasi yerine partili cumhurbaşkanlığı rejimi adı altında bir tek adam rejimine doğru evrimleşmesi odağında yapılmaktadır. Yapılmak istenilenler ile her alanda bir tekelleşmeye gidilmek istenildiği kanısındayım.
Şöyle ki;
Din, kendileri dışında başkalarının dini duyarlılıkları yokmuş gibi düşünen ve değerlendiren bazı siyasi partiler ile cemaatlerin ve tarikatların elinde,
Milliyetçilik, kendi düşünceleri paralelinde olmayan kişileri dışlayan bazı siyasi partilerin ve çevrelerin elinde,
Devlet, bazı siyasal parti ve çevrelerin canhıraş çalışmaları ile toplum yerine kişilerin elinde,
Ekonomi, siyasal iktidar partisi ve siyasal iktidara yakın çevreler elinde,
Medya, Siyasi iktidar ve siyasal iktidara yakın çevreler elinde,
Meclis, iktidar partisi elinde,
Milletvekilliği, parti liderlerin elinde,
Anayasa, toplum sözleşmesi olma yerine iki siyasal parti elinde,
Hukuk, siyasi iktidar ve iktidar partisi elinde,
Sağlık, özel kesimlerin elinde,
Tekelleşiyor…
Bu örnekleri çoğaltmak olasıdır.
Buna karşın ülkemizde yeteri kadar;
Sanat yok,
Bilim yok,
Teknoloji yok,
Felsefe yok,
Demokrasi yok,
Uzlaşı yok,
Tahammül yok,
Saygı yok,
Adalet yok,